 Nədən insanlar o həddə çatdırılır ki, Allaın onlara verdiyi ən şirin nemət olan can sağlığından imtina edib, özünə ölüm arzulayırlar?
Haqqında söhbət açdığımız gəncin, başına olmazın oyunlar açılsa da Vətəni Azərbaycana hədsiz sevgisini sözdə deyil, yaxşı xidməti ilə sübut etmişdir.
Allahın biz müsəlmanlar üçün yer üzünə nazil etdiyi müqəddəs Quranı oxuyub, kəlamlarını dərk edən insanın qəlbində qorxu deyil, bir sevgi olmalıdır. Allah insanı çox sevdiyindən, insan da bu sevgini paylaşmalıdır. Yaşadığımız cəmiyyətdə sadalananların tam əksini görürük. Görürük ki, yaranmışların ən vəhşisi, təhlükəlisi, yenə insanın özüdür. Nədən insanlar bir-birinə qarşı bu qədər amansızdır ?
Dünyanı dərk etdiyim vaxtdan bu sual məni çox düşündürüb. Lakin cəmiyyətimizdə baş alıb gedən ədalətsizlik, özbaşnalıqlar, dünyada cərayan edən hadisələr, bu hadisələr fonundakı ədalətsiz müharibələr, qətllər, insanın insan tərəfindən istismar olunması kimi digər xoşagəlməz amillər sivil dünyamızla paralel olaraq, günümüzün reallığına çevrilmişdir. Bu isə xeyirlə şərin mübarizəsi kimi dəyərləndirilir.
Keçmiş tarixlərdən bildiyimiz kimi, həmişə insanın insan tərəfindən, böyük dövlətlərin kiçik dövlətlər üzərində hegomonluğu olmuşdur. Zaman keçdikcə, dovr dəyişdikcə, insanlar kamilliyə doğru istiqamət almışlar. İnsan təfəkküründə dəyişikliklər baş verməklə dünyada qloballaşma prosesi axın almaqdadır. Bütün sadalanan faktorlara baxmayaraq, dünyanın mizan-tərəzisi də bir yandan pozulmaqdadır. Bir yanda firəvan həyat, digər tərəfdə müharibə, aclıq, fəlakət.
Görün dünyada nələr baş verir
Dünyanın ictimai, siyasi, iqtisadi və sosial palitrasına rəssam gözü ilə baxanda, bu rənglər çalarını Azərbaycanda daha aydın görmək olur. Azərbaycanda nələr baş verməsini dərk etmək üçün böyük bir elm xadimi olmaq lazım deyil.
Bir sözlə desək, bütün canlılar arasında yaşamaq uğrunda mübarizə gedir. Güclü gücsuzü əzir, ölkə qanunları sanki asfalt üzərinə təbaşirlə yazılıb. Milli Məclisdə qəbul olunan qanunlar, dəmir seyflərdən kənara çıxmır. Ölkə təpədən dırnağa kimi cinayət burulğanında boğulur.
Elimizdə belə bir deyim var: "Balıq başdan iylənər, quyruğdan təmizlənər”! Yazının linqini mehriban Allahın adı ilə başlamağımın önəmi budur ki, cəmiyyətimizə xatırlatmaq istəyirəm ki, bəzi insanlar da bir qədər düşünsünlər, Allah onları bir damcı murdar nütfədən yaradıb...
Heç kəs özü ilə axirət dünyasına bir cüt corab da aparmayacaq! Haram pullarla var-dövlət, sərvət yığmağın da bir həddi-hüdudu olmalıdır. Heç kəsin şübhəsi olmasın ki, bəndə tərəfindən olmasa da Allahdan mütləq bəla gələcək!
Bu ədalətsiz dünyada, eləcə də Azərbaycanda baş alıb gedən, sonu görünməyən haqsızləqlara diqqət etdikcə, əlinə qələm alan yazar bilmir ki, hədəfində oldufu əsas mövzuya necə keçid alsın. Hər an problemlərin biri digərini əvəzləyir. Nədənsə yazılan məqalə tamamlanmamış, yeni bir xəbər eşidilir. Yeni yazılan yazı kohnəlir, əhəmiyyətini itirir.
İlahi, ölkədə nə qədər dərd olar, nə qədər cinayət olar? "Xalqımız, dözümlü xalqdır”! Bu dözümlülüyün səbəbi hardan qaynaqlanır? Yazılanlara daha obyektiv yanaşaraq, bəzi faktlara istinad edərək, fikirlərimi əziz oxucularımla bölüşməyi qərara aldım.
Bugünkü müsahibim, Masallı rayonunun Babakücə kənd sakini, 29 iyul 1984-cü il təvəllüdlü, Mirzəyev Mahir Mirzəbaba oğludur. Son ümidini kütləvi informasiya vasitələrinə bəsləyən Mahirin dedikləri: Mətləb əmi, mən oxuyub-yazmağı bacarmıram, amma hər kəs sizin doğru yazmağınızdan danışır, həqiqəti hər yerdə çəkinmədən deməyinizi də seçki məntəqəsindəki fəaliyyətinizdə görmüşəm. Hər yerdən əlacım üzülüb, xahiş edirəm dərdimi yaz, əməkdaşlıq etdiyin saytlara və qəzetlərə göndər.
Axı mən insanam, Allah məni yaradıb!
Daha bu zülümlərə dözməyə məndə taqət qalmayıb, evə qazanc gətirə bilmədiyimdən hər kəs məndən üz döndərib. Hamının gözünə tikan kimi batıram. Neyləyim ki, Allah məni qüsurlu yaradıb. Axı mən insanam!... Ailəmiz böyük olduğndan, burda atam bizi dolandıra bilmirdi. Böyük qardaşımı da götürüb, bir tikə çörək qazanmaq məqsədi ilə getdik Qazaxıstana. Yenicə çörəyin ucun tutmuşduq ki, mən mədəmdən ağır xəstəlik tapdım. Daxilimdə bir çox problemlər meydana çıxdı, əməliyyat olundum.... Əmək fəaliyyətimi itirdikdən sonra, gəldim kəndə.
2002-ci ildə orduya çağırıldım. Masallı rayon hərbi komissarlığı mənim heç bir şikayətimə məhəl qoymadan məni orduya göndərdi. Nəinki ağır əməliyyat olmağımı, hətta anadangəlmə "raxid” xəstəliyi keçirtməyim də nəzərə alınmadı. Qazax rayonunda dislokasiya olunmuş "N” saylı hərbi hissəyə düşdüm (döyüş bölgəsinə)(?).
Boyca hərbi parametrlərə görə kiçik olduğumu, ağır cərrahiyyə əməliyyatı keçirtdiyimi nəzərə alıb, hərbi hissə komandanlığı mənə ağır işlər gördürmürdü. O hərbi hissədə hamının sevimlisi idim. Bildiyiniz kimi, o vaxtlar mənfur ermənilər Qazax rayonuna da tez-tez hərbi hücumlar edirdi.
Bir gün təsadüfən, "mina təmizləyən” bölüklə könüllü olaraq getdim mina təmizləməyə. Burda da bəxtim gətirmədi, mina partladı, ayağımdan qəlpə yarası aldım. Apardılar hərbi hospitala, sağalandan sonra ordudan tərxis olunmaq barədə əmr çıxdı.
Doğrusu, mən evə gəlmək istəmirdim. Buna səbəb bir tərəfdən maddi vəziyyətimizin pis olması idi, digər tərəfdən isə VƏTƏNƏ xidmət etmək mənim üçün çox xoş idi.
Hissə komandirim də mənə dedi, Mahir, əgər sən orduya yararlı olsaydın, səni məmuniyyətlə müddətdən artıq xidmət etməyə saxlayardım. Mən hərbi hissəmdən göz yaşı ilə ayrılıb, doğlduğum Babakücə kəndinə gəldim.
Ordu xidmətimdən gələndən sonra məni dayım qızı ilə evləndirdilər. Hazırda bir qızım, bir oğlum var. Qızım məktəblidir, ona dərs ləvazimatı, geyim ala bilmədiyimdən dərsə gedə bilmir. Gündəlik yeməyimizi qaynanam verir, utanıram, yaşamaq istəmirəm.
Məcburiyyət qarşısında qalıb, ünvanlı sosial yardım almaq üçün müvafiq sənədlər toplayıb, aparıb verdim Ə.S.M.M.- i idarəsinə.
Yeddi aydır ki, sosial yardım deyilən o "şoğəribdən” heç bir səs-səmir yoxdur. Mətləb əmi, xahiş edirəm dediklərimi yaz, mən daha dözə bilmirəm, yaşamaq istəmirəm, özümə qəsd edəndən sonra deməsinlər ki, yazıq elə xəstə idi, və s...
Hər kəs bilsin ki, mənim vücudi xəstəliyimdən də ağır olan, maddi vəziyyətimdir...
Mahiri tam dinlədikdən sonra, sorğu-sual etməyimə lüzum qalmadı. Əsəblərimi birtəhər cilovlayıb, ertəsi gün Mahirlə birlikdə getdim Ə.S.M.M-nin müdiri Rəfail Mahmudovun yanına. Ona bildirdim ki, onsuz da bu ölkədə qanunlar işləmir, işlək olanda da ancaq pis mənada, əhalinin məzlum təbəqəsinə tətbiq olunur. Buna görə də rəsmiyyətdən kənar olaraq, Mahirin köynəyin qaldırıb, onun doğram-doğram olan, üzərində cərrah bıçağının kəsdiyi yaralarının tam sağalmayan tikiş yerlərini göstərdim. Rəfail müəllimin matı qurudu...
Bir də dedim ki, siz bu adamın haqqını necə yeyirsiniz? Sizin qəlbinizdə Allah sevgisi yoxdurmu?...
Mənim sözlərimdən sonra, Mahirin adını bir parça kağıza qeyd edib, kömək etməsini vəd etdi. Amma Mahirin adından yeddi aylıq sosial yardımın kim tərəfindən mənimsənilməsi və onun adında olan plastik pul kartının kimdə olması sualı cavabsız qaldı.
Sonda Rəfail müəllimə bildirdim ki, əgər Mahir haqqını almasa, internet saytlarında, qəzetlərdə rayon əhalisinə ünvanlı sosial yardımın doğru-düzgün çatdırılmaması ilə əlaqədar müraciət edərəm. Bütün rayon əhalisini yığaram bu haqsız dövlət müəssisəsinin qabağına...
Onda o camaatı heç ordu da dağıda bilməz!
Hələ ki, gözləyirik, axı "xalqımız, dözümlü xalqdır”!?...
Heç bir məmur unutmasın ki, dözümün də həddi var, xalqın səbr kasası daşanda, çox acı nəticəsi olur!...
DADAŞİ Mətləb,
metleb.dadasov.56@mail.ru
|
