 Belə demək mümkünsə, "söymürəm e,.. söyüşə gəlir”!
Ay kişilər, görün ordumuz nə gündədir, nədən bu orduda yalnız əhalinin kasıb təbəqəsinin övladları xidmət edir?
Hakimiyyət mənsubları onsuz da vətəndaşları insan yerinə qoymur. Bu ölkədə haqsızlıq o həddə çatıb ki, insanlar imkan tapdıqca Azərbaycandan köçüb, hicrət həyatı yaşamağa önəm verirlər.
Mənə elə gəlir ki, nə qədər ağır yaşam tərzi keçirsək də, bu Vətən harınlamış, rüşvətxor, korrupsioner, qanımıza susamış, əndazədən çıxan kəlpeysər məmur zümrənin deyil, bizim Vətənimizdir !
Belə sərt ifadələr işlətməyimin bir sıra səbəbləri vardır. Səbəb budur kı, Azərbaycan əhalisi arasında təbəqələşmə siyasətini məhz YAP mənsubları aparır. Hakim zümrənin əksəriyyəti köhnə kommunistlər olduğundan, ulu babaları Leninin "parçala, hökm sür" siyasətinə sadiqdirlər.
Gözəl Vətənimiz Azərbaycanı elə hala salıblar ki, yazar hansısa mövzuya toxunanda, məqaləsinin başlığını və linqini unudub, fikrini ölkədəki problemlər burulğanına qərq edir. Əsas mətləbə keçməklə, məlumat üçün bildirim ki, 1992-ci ildə podpolkovnik (indiki general-polkovnik) Nəcməddin Sadıkovun komandirliyi, qərargah rəisi podpolkovnik şəhid, Milli Qəhrəman Şikar Şikarov, artilleriya rəisi mayor (sonradan polkovnik oldu) V. Komarov, leytenant Yusif Mirzəyev, arxa cəbhə üzrə komandir müavini, şəhid, milli qəhrəman, 8-ci şöbə rəisi İxtiyar Abdullayev və mənim (qərargahda "çertyoj” bürosunun rəisi) iştirakımla 703-saylı hərbi hissə Goranboy-Ağdərə istiqamətində gedən döyüş əməliyyatlarında iştirak edirdi. Sətirlər arası onu da qeyd edim ki, o vaxt Yusif Mirzəyev 1-ci tabor komandirinin müavini idi. O, mayor Otello Əmirovun vəzifəsini əmr olmadan icra edirdi (Yəni briqada komandirinin təminat-təchizat üzrə müavini idi). Yusif Mirzəyev, Kərim Kərimov, Şikar Şikarov nədən "ət maşınının” içinə düşdülər?!
Bu sualın cavabı çox geniş anlamlı olmasına baxmayaraq, gecikmiş bu mövzuya bir də qayidacağimı istisna etmirəm.
"Goranboy əməliyyat”ında, Şikar Şikarovun şəhid olmasından sonra Ağdərənin "ət maşinı əməliyyati” uğurla başa çatdı. O zaman Seyidağa Mövsümlü Az.Tv.-uçün Ağdərədən reportaj hazırladı. Həmin reportajda mən oradakı qanunsuzluqlar barədə danışdıqdan sonra...
Zaman gələr, bu üç nöqtələr ən azı yüzlərlə sualları da cavablandırar. Müdafiə Nazirliyinə dəfələrlə yazılı müraciətlərimə baxmayaraq, "müharibə iştirakçısı” statusunu almaq üçün Müdafiə nazirliyinin mərkəzi arxivindən müsbət cavab ala bilmirəm.
İndi düşünürəm ki, o vaxt cənab Nəcməddin Sadıkovun əmrini inkar etməkdə haqlı olmuşam. Həmin vaxt o "qələbələr”i Rusiya xüsisi xidmət orqanları təşkil etdi ki, istədikləri adamları mühüm postlara yerləşdirsin. Belə də oldu. Sonradan "qaçdı-tutdu” başladı, nə başladı, nəinki ərazimizin iyirmi faizi, hətta bütün Azərbaycan işğal olundu.
Məsələ bundadır ki, Azərbaycan ordusunda heç bir müsbət dəyişiklik yoxdur. Ordu yarandığı vaxt necə sovet "kolxoz”una oxşayırdısa, indi də eynilə o cürdür!
Siz diqqət edin: Müdafiə Nazirliyinin mərkəzi arxivininin rəisi, cənab mayor Mübariz Qurbanov 14 mart 2011-ci il tarixli, çıxış nömrə 10/2-803 cavab məktubunda bildirir ki, "703 saylı hərbi hissənin şəxsi heyətinin əlifba qeydiyyatı kitablarında və komandirin 1992-ci il tarixi əhatə edən əmrlərində xidmətin barədə heç bir məlumat yoxdur”. Bu məsuliyyətsiz, yoxlanılmamış cavabdan sonra, yazının linqindəki elin sözü: "Söymürəm e..., söyüşə gəlir” ifadəsinə bir qədər açıqlama vermək, təhqir kimi sayılmasın deyə, özümün şəxsi fikirlərimi nəzərinizə çatdrmağı lazım bildim.
Hər şeyi qoyaq bir qırağa. Adama deyərlər, ay "kolxoz”çu qardaş, mən 703 saylı hərbi hissədə xidmət edəndə dövlətdən üç qat məvacib, geyim və ərzaq təminatı, komandirin müsbət təqdimatı ilə hərbi rütbə də almışam. Bəs bu ödənişlər hansı büdcədən olub?
Nə qədər ki, ömrü tükənməkdə olan YAP mövcuddur, bu ölkədə kimsənin insan haqlarından, hüquqdan, ədalətdən, sosial təminatdan yararlanmağını xəyalımıza gətirməsək də, sivil qaydada mübarizə aparmağımız vacibdir!
Goranboy-Tərtər-Agdərə istiqamətində gedən döyüş əməliyyatlarında iştirak etdiyimin subutu kimi, cənab Nəcməddin Sadıkovun imzası ilə mənə verilmiş vəsiqənin surətini Müdafiə Nazirinə, eləcə də Kütləvi İnformasiya Vasitələrinə ünvanlamaq məcburiyyətində qaldım. Hər bir vətəndaş bilsin ki, bu oğru hakimiyyətə xidmət edən adam, çox pis günə qalacaq.
Bu hakimiyyətin müharibə iştirakçılarına verdiyi dilənçi payına görə deyil, bu işin axırına çıxmasam, özümü və cəbhə dostlarımı təhqir olunmuş hesab edərəm. Çoxlu sayda Qarabağ müharibəsi iştirakçıları vardır kı, hərbi komissarlıqlarla hərbi arxivlər idarəsi arasında ilişib qalıblar. Bu insanlar heç kimə sübut edə bilmirlər ki, vətənin ağır vaxtında onu qorumağa qalxıblar. Çünki o dövrdə uçot işi bilərəkdən doğru-düzgün aparılmayıb. Uçot olmadığından bir çox şəhidlərimizin aqibəti sirr olaraq itkin(?) siyahısında da yoxdur. Onsuz da bu hakimiyyət öz vətəndaşlarına müharibə elan edib, bunu dərk etməyən yoxdur. Kim dərk etmək istəmirsə, baxsın kimlər rüşvətin və korrupsiyanın qurbanına çevrilir. Fikirləşməyin ki, siyasi motivdə çıxış edirəm. Mən heç bir siyasi partiyanı təmsil etmirəm, karikaturaçı-rəssam və müstəqil jurnalistəm. Özüm barədə ona görə açıqlama verirəm ki, məmurlarımız doğru danışanı ya "separatçı”, ya da ki, radikal müxalifət adlandırıb hər cür çirkaba batırırlar. Doğrusu, əsəblərimi cilovlaya bilmirəm, yəni bu qədər haqsızlıq olarmı? Xalqımız bu ordudan daha hansı kriminal hadisələr gözləyir?
Sual olunur, əgər "atəşkəs”dirsə, bəs hər gün anaların üstünə göndərilən əsgər tabutu nə deməkdir? Bu sualın cavabı 2+2 qədər sadədir. Yəni, ordu deyilən bu hakimiyyət qurumu, əzabla, yarı ac-yarı tox boya-başa çatan kasıb balalarının kökünü kəsmək üçün kəşf edilmiş, "anoloqu olmayan” ət maşınidır. Əgər doğru demirəmsə, bəs onda 18 il müddətində işğala məruz qalan torpaqlardan bir santimetr nə üçün azad edilmir?
Qeyd etdiyim hallar Azərbaycan ordusunun reallıqlarıdır! Ordunu xalqın gözündən salmamaq üçün digər xoşagəlməz hallardan söz açmıram. Bəzi dostlarımı görəndə, şükür edirik Allaha ki, ölmədik, balalarımızı birtəhər böyütdük, sonu məlum olmayan, kriminallaşmış Azərbaycandan gənclərimizi uzaqlaşdıra bildik. Fikirləşməyin ki, bəlkə oğlumu bu əndirəbadi ordudan yayındırmışam, əsla !
Oğlum Təbib, Naxçıvanın Şahbuz rayonunda dislakasiya olunmuş hərbi hissədə xidmətini başa vurdu, ömürlük "hədiyyəsi” isə uroloji xəstəlik oldu. Xidmətini başa vurub evə gəldikdən sonra isə vətəndaşlıq vəsiqəsini və xarici pasportunu rüşvətlə alıb, üç il işsiz qalandan sonra Azərbaycanı tərk etdi. Hazırda Rusiya Federasiyasının vətəndaşıdır. Bu sətirləri yazanda kövrəldim, ulu Şəhriyar yada düşdü:
...Övladların nə vaxtacan tərkivətən olacaqdır?
qalx ayağa, ya azad ol,
ya tamam yan, Azərbaycan!
Bəli, gənclərimiz ordudan qayıtdıqdan sonra bu ölkədə nə iş tapa bilmirlər, nə də ki, xidmət etdikləri Azərbaycana lazım olmurlar. Burda yenə elin sözü yerinə düşür: "Ay kişilər, söymürəm e,...söyüşə gəlir”!
O ki, qaldı "Müharibə iştirakçısı” statusuna, onu da qoyun satdıqlarınız hərbi biletlərin, saxta "Müharibə veteranı” vəsiqəsi və hər gün göbələk kimi artan general(?) paqonlarının üstünə.
İnşaallah, bu hakimiyyət tarixin arxivinə süpürüləndən sonra, bəlkə köhnə kommunist biletləri kimi gərəyiniz ola!...
DADAŞİ Mətləb,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü
metleb.dadasov.56@mail.ru
|
