 Şəhid Novruzəli Məmmədov bu yarımçıq qalmış povestini 15 saylı cəzaçəkmə müəssəsinə köçürildikdən sonra (fevral - iyul 2009-cu il) yazmağa başlamışdı... Əfsuslar olsun ki, amansız taleyinin hökmü ilə, hissə-hissə, kağiz parçalarında xəlvəti olaraq ailəsinə göndərdiyi bu yazılarını o tamamlaya bilmədi...
(6 ay ötəndən sonra...)
...İlk müsabiqədə uğursuzluğa düçar olmuş Əhməd Kəlbiyev ömründə bu şəkildə məyusluq hissi keçirməmişdi. Son dərəcə asan olan bir sualın cavabını tapa bilmədiyi üçün özünü məzəmmət edirdi. Hazır mandata yiyə dura bilmədiyi onu elə də çox yandırmırdı. Onu yandıran cızdağını çıxaran ekran qarşısında, özü də Milli Məclisin canlı yayımında bütün aləmdə savadsız kimi rüsvay olması idi. Axı çoxları bilmirdi ki, o orta məktəbdə oxuyanda da, institutda təhsil alanda da ən zəif şagird, kəmsavad tələbə kimi həmişə müəllimlərinin məzəmmətini, danlığını eşidərdi. Institutda ona biologiyadan dərs deyən professor Atamoğlan Şirəliyevin ona dediyi sözləri xatırlayanda daha çox yanıb tökülürdü: "Oğlum, 45 ildir balalarımızın təlim-tərbiyəsi ilə məşğulam, onlara biologiyanın sirrlərini öyrədirəm, amma hələ sənin kimi kəmsavada, zəifinə rast gəlməmişəm. Təəcüb edirəm ki, bu savadsızlığınla sən ali məktəbə necə daxil olmusan, hələ heç orta məktəbi demirəm. Səndən oxuyan çıxmaz, bala. Nahaqdan bir nəfərin yerini tutmusan institutda. Get kəndinizdə torpaq sahəsi götür, ək-becər, mal-qara saxla, xeyirli işlə məşğul ol. Hökmən deyil ki, diplom olasan. Adi çobanlıq da etsən, heç olmasa, xeyir götürəcəksən, camaaata da xeyir gətirərsən. İnstitut sənin kimilər üçün deyil. Mənum vicdanım qəbul eləməz ki, sənə heç olmasa, tramvay altında qalan bir "üç” verim. Qiymətin "iki”-dir, gedə bilərsən”.
Əhməd aldığı "iki”-dən heç də narahat olmamışdı. "Sən saydığını say, gör fələk nə sayır”,-deyə başlamışdı əmi-dayılarını, xala-bibilərini işə salmağa. Atamoğlan müəllim isə qərarında qəti idi, "yox” demişdisə, deməli heç vaxt "hə” olmayacaqdı. Əhmədi bu minvalla təkrar kursda saxladılar. Əmi-dayılar, xala-bibilər öz güclərini” göstərə bilmədilər.
Tədris sistemində belə bir qanun var idi ki, əgər müəllimin sənə "iki” qiymət yazırdısa və sən üçüncü "rektor” imtahanından da müvəffəq qiymət ala bilmirdinsə, təkrarən səni kursda saxlayırdılar, təqaüd də vermirdilər. Əhməd Kəlbiyev də bu minvalla 5 illik institutu 7 ilə qurtara bildi, ancaq Atamoğlan müəllim 75 yaşında infarkdan dünyasını dəyişəndən sonra...
Əhməd institutu bitirəndən sonra ali təhsilli mütəxəssis kimi anadan olduğu və boya başa çatdığı rayona təyinatla işləməyə göndərildi. Belə bir təyinat Əhmədin heç də ürəyincə (olmadı) deyildi. Onun arzusu Bakı şəhərində aparıcı nazirliklərin birində, mərkəzi komitədə (o vaxtlar Prezident aparatı yox idi) və ya heç olmasa, rayon partiya təşkilatlarında, bir sözlə hökumət işində işləmək idi. Hökumət adamın olmağın, hökumət işində işləməyin ləzzətini qohum-əqrəbalarından, valideynlərindən hələ instituta girməmiş eşidən Əhməd bu arzu ilə yaşayırdı, gələcəyinə böyük ümid bəsləyirdi. Amma kənd təsərrüfatı sahəsində rayonlarda mütəxəsislərə böyük ehtiyac olduğundan onu doğma rayonuna yolladılar ki, əkib-becərsin, rayonda kənd-təsərrüfatını inkişaf etdirsin, xalqına, rayon camaatına xeyir gətirsin.
İnstitut təyinat komissiyası Nazirlikdən gəlmiş nümayəndə ilə onu Masallıya gedib onu kənd təsərrüfatını orada qaldırmağı təklif edəndə yadına Atamoğlan müəllimin: "Oğul, get kəndinizdə torpaq sahəsi götür, ək-becər, mal-qara saxla, xeyirli işlə məşğul ol. Hökmən deyil ki, diplom alasan. Adi çobanlıq da etsən, heç olmasa, xeyir götürəcəksən, camaata da xeyir gətirərsən...” sözləri düşdü. Bu sözlər onun iliyinə necə işləmişdisə, yuxularında da tez-tez Atamoğlan müəllimi görürdü.
(ardi burada)
|
