 Mən Novruzəli Məmmədovun Bakıda tənha qalmış həyat yoldaşıyam. Məlum hadisələrdə mən ailəmi, əzizlərimi, bütün nəcib hisslərimi, həyatın mənasını itirib tənhalığa düçar oldum. Kimsəsiz, fəaliyyətsiz, maddi imkansız, ünsiyyətsiz bir vəziyyətə düşdüm. Qorxu insanları o vəziyyətə salmışdı ki, digəri ilə mənə çatdırırdılar ki, "biz səni unutmamışıq, amma özün başa düşməlisən ki, sənə görə bizə pis münasibət yarana bilər, işimizi, gəlirimizi itirə bilərik.”
Çox fikirləşdim və qaçqın həyatını seçdim, çünki heç bir kəsdən asılı olmaq istəmirdim. Hətta yaxınlarımın da heç biri demədi ki, "tənha qalma, gəl bizimlə qal, birtəhər dolanarıq”. Mənim qərarım qəti oldu və mən bəzi çətinliklərdən sonra Niderland Krallığına yola düşdüm.
Məni mənzillə, müavinətlə təmin etdilər, çünki ailəmin başına gələnlər artıq Avropada hamıya məlum idi, çünki qondarma bir istintaq işi və onun nəticəsi mənim ailəmi məhv etdi, bu hadisə də hamını sarsıtdı. Artıq 4 aydır ki, mən buradayam. Ancaq bilmirəm burada gördüklərimi oxuculara çatdıra biləcəyəmmi? Qanunlar işləyən bir ölkəni misal gətirmək istəyirəm. Burada hər iş insan üçündür, onun sağlamlığı, gözəl həyat tərzi üçündür. Mehribançılıq, gülər üzlər, gözəl təbiət, bolluq və burada yaşayanların öz vətəninə olan böyük məhəbbəti insanı lap heyrətləndirir. İndi mən də yavaş-yavaş bu mühitə qarışıram, dillərini öyrənirəm, bayramlarda millətə qoşuluram, burda buna "inteqrasiya” deyirlər. Gül-çiçək ətirli balaca şəhərimi çox sevirəm.
Çalışıram ki, bu cəmiyyətin üzvü olduğumu hamı hiss eləsin. Əlbətdə, yoldaşıma və uşaqlarıma olan məhəbbətimi bacardığım kimi saxlayıram: onların şəkillərini hər gün tər çiçəklə bəzəyirəm, onlarla saatlarla söhbət edirəm, ruhlarına dualar oxuyuram. Tez-tez yuxuma girirlər, həmin gün mənim ən xoş günlərimdən biri olur. Xeyli şəhərlərdə olmuşam, həmyerlilərimlə tez-tez görüşürəm, internetlə bağlanıram, vətənimi yad edirəm. Bu mənim gördüklərim, amma saytlardan eşitdiklərim məni çox sarsıdır, qadınlara qarşı nəlayiq hərəkətlər, münasibətlər, təhqirlər gündən-günə artır, sərvət bölgüləri açıq-aşkar yayılır, kriminal artıq ailə faciəsi ilə bollaşıb, bu o deməkdir ki, insanlar öz həyatlarından, yaşayışlarından o qədər beziblər ki, qəzəblərini öz doğmalarının üstünə çevirirlər. bu necə ölkədir ki, insanlar artıq Allaha müraciət edib, Ondan kömək istəyirlər, bəs onlar bilmirlər ki, bu hökumətin bütün varlıları öz günahlarını yumaq üçün indi yollarını Məkkəyə, Mədinəyə və başqa ziyarət yerlərinə salıblar. Onlara sual verən yoxdur ki, bunu hansı vəsaitlə edirlər? Onların zənniycə Allah bunu bilmir, görmür. Halbuki, korrupsionerlərin sırasında alimlərin, professor və müəllimlərin də adı da çəkilir. Bu hal məni çox sarsıdır, axı bu ağlasığmazdır. O müsəlman ki, rüşvət alır, bunu özünə necə sığışdırır? Nə bilim, bəlkə belə şeylər olmur, yaxşı müəllimi, alimi ləkələməyə artıq ağıl lazım deyil ki.
Saytların birində BDU-nun müəlliaminin adı hallanırdı, guya rüşvət alıb və evində çoxlu pul tapılıb. Axı belə hallar insanı-müəllimləri alçaldır və çox ağır xoşagəlməz hallarla nəticələnir. Mən çox təəsüflənirəm ki, niyə bu balaca ölkədə belə biabırçı hadisələr baş verir. Xoşagələn məqamlar isə Bakı meri Hacıbala Abutalıbovun romantik arxitekturasıdır ki, o da yalnız H.Əliyevin mədəniyyət mərkəzlərinə, saraylarına, bağlarına qismət olur, çox yaxşıdır ki, Avroviziya üçün tikilən, böyük maliyyəyə başa gələn "Kristal Holl” sarayının Almaniyadan dəvət olunan şirkət tikib. Yoxsa bu bina da Bakının başqa tikililərinə, Bakının körpülərinə bənzəyərdi. Bu da mənim eşitdiklərim. Məni qınamayın, ürəyim yanır xalqıma, nə olsun ki, mən burdayam, axı mənim xalqımın bu dünyaya gözü bağlıdır...
Məryəm Məmmədova
Niderland Krallığı,
"Tolışon Sədo” nöm: 19 (31), 26 may 2012
|
