 "Rusiyaya iyirmi günlük səfərim” başlıqlı yazının davamı, yaxud, Azərbaycan nədən müstəqil ola bilmir?
Mənə elə gəlir ki, bu suallar çoxaldıqca, vətənini sevən hər bir Azərbaycan vətəndaşını qəhər bürüyür. Daxilində xiffət yarandıqca ya tab gətirməyib, qəfil ölümlə üzləşir, yada ki, kardioloji xəstəliklər, şəkərli-diabet məngənəsinə düçar olur.
Çıxıram Talış sıra dağlarının zirvəsinə, gözəl vətənimiz Azərbaycan sanki ovucun içində olduğu kimi görsənir. Bu görnüşlər hər bir azərbaycanlıya da gün kimi aydın, su qədər şəffafdır. Ulularımızın dahi bir kəlamı, "yalan, dil açıb danışar, ayaq açıb yeriməz" ifadəsi yadıma düşdü. Bu ifadəyə bir qədər açıqlama versək, bütün söz-söhbətlərin kökündə hakimiyyətin daxili və xarici siyasəti dayandığının şahidi oluruq.
Bu məqalənin əvvəlindəki yazıda RF-nın Tümen vilayətinin Nijnevartovsk şəhərinə bir tikə çörək dalınca, öz ayaqları ilə, məcburiyyət qarşısında "deportasiya” olunmuş soydaşlarımızdan söz açmışdıq. Onların əksəriyyəti, mövcud hakimiyyətdən incik olan insanlardır. Söhbət əsnasında bəlli oldu ki, onlar Azərbaycanda yaşayanda ölkəyə vətəndaşlıq borclarını vermişlər. Kimi danışdırdımsa, ağrılı dərdimiz olan Qarabağ problemi ilə sözə başladı. Bu zavallılar müharibədə iştirak etsələr də, Azərbaycan hökuməti onların fədakarlıəğını dəyərləndirməyib. Onlar dövlətin bütün imtiyazlarından məhrum olmaqla, hətta ailə-uşaqları da bu imtiyazlardan məhrum olunublar. Digər vətəndaşlarımız kimi onların da uşaqları müavinətdən, pulsuz səhiyyə və normal təhsildən məhrum olmuşlar. Bu cür yaşam tərzini qəbul etməyənlər, yalnız yol pulunu düzəldib, rüşvətlə pasport alıb, tərkivətən olmağa üstünlük vermişlər. Rusiyaya hərtərəfdən, yəni postsovet ölkələrindən bu sayaq miqrantların axınını məhdudlaşdırmaq məqsədilə RF-sı qanunçuluğuna vaxtaşırı daxili təlimatlar, qanunlar toplusu təsdiqlənməkdədir. Bütün hallarda, həmvətənlərimiz vəziyyətdən çıxış yolu tapı rlar. Təki Azərbaycana qayıtmasınlar. Ən böyük bəla budur ki, gənclərimiz "Alkaş” rus qızları ilə nigah bağlamaqla Rusiya vətəndaşlığın alırlar. Beləliklə genefondumuz da bir tərəfdən şikəst olur. Burda isə, dünya gözəlliklərini özlərində cəmləşdirən ismətli, həyalı, ailəyə sədaqətli, vətənə igid, Həzilər, zəmanəmizin Mübarizləri kimi qəhrəmanlar bəxş edə bilən xanım-xatın qızlarımız tale sirrdaşlarının yolunu gözləməkdən Rəşidələrə çevrilirlər.
Bu dünyaya bakirə gəlib, beləcə də dünyadan köçürlər. Deyin görüm, bu zülmü ALLAH götürərmi?
Bu sayaq problemləri ictimailəşdirənlər isə hakimiyyət və bəzi müxalifət təmsilçilərinin qəzəbinə tuş gəlirlər. Bu yazarlara "ANALOQU” olmayan yarlıqlar yapışdırmaqdan da çəkinmirlər. Ay mənim əzizlərim, dünyanın mizan-tərəzisinin gözü nə qədər əyisə də axı külli-kainatın sahibi o tək, şəriki olmayan ALLAHDIR !
Bari Allahı, yaratdığı bəndələri sevin, onun qəzəbindən də qorxun!
Sonrakı peşimançılıq isə heç bir fayda verməyəcək, inanınki, Allah bu zülmü götürməz!
Allah yaratdığı insanı AZAD yaradıb. Bir insanın digərinə bənzəri yoxdur. Mən, sosial şəbəkədə də söhbət əsnssında, dostlarıma əsil real həqiqəti deyirəm. Azərbaycan xalqının 50%-i bir tikə çörəyə görə tərkivətən olub, 30%-i burda dilənir, 10%-i baş kəsir, 10%-i isə keyf çəkir. Haitidən başqa, hansı ölkədə bu cür ədalətsizlik var?...
Uzun zamandır ki, yazılarıma görə bu cinayətkar, rüşvətxor, korrupsiyalaşmış, "OĞRU” qanunlarla idarə olunan hakimiyyət məni təqib edir...
Ötən il, Masallı rayonunun Dico kəndi barədə yazdığım yazını fakt olaraq ortaya qoydum. Adəti üzrə lal olublar, çıxardanda da bir səs çıxarırlar: separatçı(?).
Məşədi İbad demişkən, "Heç hənanın yeridir?"... Mən, əsas olaraq yazıram ki, Dico kəndi düşünülmüş şəkildə assimiliyasiya olunur, ordan hamı köçür, cəmi beş ev qalıb ki, bu beş evdən də on bir nəfər gənc Qarabağ müharibəsinin iştirakçısıdır....
- Ay yarıtmaz hökumət, sən bu vətəndaşların üçün nə etmisən?....
Sualım hələ də açıq qalıb. Hakimiyyətli-müxalifət də ağzına "QOVUD” atıb, danışa bilmir.
Dərdlərimizdən yazdıqca, əsas fikirdən uzaqlaşmaq istəmirəm. Yazının linqinə bir qədər də açıqlama versəm, məncə bu hakimiyyət nümayəndələri yenidən mənə hansısa "yarlık” asılması barədə olmayan başlarını sındırmalı olacaqlar.
Rusiyada yaşayan həmvətənlərimizin mehriban bir ailə kimi yaşamaları məni valeh etdi. Onlar adət-ənənələrimizə hörmətlə yanaşır, bütün milli mərasimləri bir ailə kimi qeyd edirlər. Bir-birinin xeyir-şərini burdan da layiqli keçirdirlər. Mənə bir məsələ aydın oldu ki, evdə də bütün söz-söhbətlər, dedi-qodular, dava-dalaşlar, yalnız madi vəziyyətin pis olmasından yaranır. Rusiyada  yaşayanların mehribançılığının səbəbi də budur ki, hamı işləyir, iş tapmaqda çətinlik çəkənlərə də Sığdaşdlı Məhyəddin, oğlum Arzuman, Zəngilanlı Həsən, Qazaxlı Asif (Malış) kimi oğullar kömək edirlər.
Bir sözlə desəm, Azərbaycan xalqı bu oğru hakimiyyətdən çoxdan əlini üzüb. Əhali bir-birini dolandırır, əsil gerçək vəziyyət budur.
"Kərəmi onda ağlamaq tutur” ki, Azərbaycan telekanalizasiyaları yaltaq, şərəfsiz, məddah məmurların yalanlarla dolu, ölkənin inkişafından və digər sahələrdən tükürpədici məlumatlar verib, xalqı yuxuya verirlər. Xalq elə ki, səsini çıxarıb, sosial yardımların məmurlar tərəfindən mənimsənilməsini gündəmə çıxaranda, haqqını tələb edəndə, hakimiyyət nümayəndələrinin isə bir sözü olur: - Bizim müstəqilliyimiz əbədidir, dönməzdir, ölkə müharibə şəraitindədir, inkişafımız da göz önündədir (?).
Azərbaycanın ictimai-siyasi mənzərəsinə baxanda, düşünürəm yəni biz belə müstəqillik üçün mübarizə aparmışıqmı?...
Mətləb DADAŞOV,
AJB-nin üzvü,
Bakı-Tümen-Bakı,
29 yanvar 2012-ci il
Anons: Növbəti yazımda Azərbaycan hakimiyyətinin burada yaşayan aboragen xalqları düşünülmüş çəkildə assimilyasiya etmək siyasətindən fərqli olaraq RF-nın Xantı-Mantı millətinə göstərdiyi qayğıdan bəhs edəcəyəm.
|
