Bir yanvar 2016-cı il tarixdə gözəl şair Sadıx Kərbəlayinin səhifəsində təsirli bir şeir oxudum: “Yenə o çağ olaydı”. Şair öz uşaqlıq illərinə böyük bir həsrətlə qayıdır:
Yena o çağ olaydı
Sadıx uşağ olaydı
Yena yatdığım hesir
Hemen otağ olaydı
Atam tuta elimden
Anam öpe telimden
Hamı emel eylesin
Söz cıxmamiş dilimden
Elimde yağlı çörey
Eynimde cırığ köynek
Aram-aram vuraydı
Sinemde seven ürek
Basım sına qan gele
Men qışqıram" Ay lelle"
Meni bu halda görüb
Eve düşe velvele
Ne üreyim sınaydı
Ne de qanım donaydı
Yuxudada başıma
Şahlığ quşu qonaydı
Hey qızları süzeydim
Herden ağız büzeydim
Görüşe gelmeyende
Üreyimi üzeydim.
Yena o çağ olaydı
Sadıx uşağ olaydi
Yena yatdığım hesir
Hemen otağ olaydı.
Şeirdən mütəəssir oldum, yadıma gənclik illərimdə Sadıxa dərs dediyim vaxtlar düşdü. Mənim şeir yazdığımı şagirdlərim bilirdi və onlardan bir çoxları (Əkbər Paşa, İlham Mirzəyev, Sadıx Kərbəlayı, Elçin Hüseynzadə və başqaları. Onlar indi gözəl şeirlər yazırlar) da mənim “azarıma” mübtəla olmuşdular. Yazdıqları şeirlərini mənə göstərirdilər. Mən də şeirlərin naqis yerlərini düzəltməkdə onlara yardımçı olurdum.
Bir dəfə Sadıx mənə təzə yazdığı şeyri təqdim etdi və fikrimi bilmək istədi. Şeir ana haqqında idi (Sadıx anasını çox erkən-mən kənddə dərs dediyim o illərdə itirmişdi və bu acı ayrılıq onun uşaq qəlbinə çox əzab verirdi). Mən şeiri oxudum və ona məsləhət etdim ki, ana mövzusunda yazmaq onunçün hələ tezdi; ana haqqında çox dəyərli, çox təsirli şeirlər yazılıb. Sonra…
Sonrasını da mənim dünən qələmə aldığım “Anasızlıq dərdi” şeirimdən oxuya bilərsiniz!
ANASIZLIQ DƏRDİ
Bəxtiyar Ruşin 05. 01. 2016
Zaman geri dönəydi;
İndikilər görəydi.
Sadıx uşaq olubdur,
“Şair” qəlbi dolubdur!
Yazıb kiçik bir şeir,
Onu hamıya deyir.
Özündən çox razıdır:
“Bir əsər də hazırdır!”
Yazıb uşaq çağında,
Sadıx ana haqqında;
Şeyri mənə uzadır,
İlk tənqidi o,dadır.
Baxır mənə gözləri,
Deyirəm bu sözləri:
“Anadan yazma,bala!
Yolunu azma, bala!
Bu haqda çox yazılıb,
Yazmağa sözmü qalıb?!
Əvvəl başla ağacdan,
Qırqovuldan, turacdan.
Vəsf elə sən dağları,
Bol meyvəli bağları.
Sən yaz dəftər, qələmdən,
Yarpız, nanə, kələmdən.
Sonra yaşa dolarsan,
Əsil şair olarsan.
Nəhayət kamil çağda,
Yazarsan ana haqda!”
Sadıx bir söz demədi,
Məndən heç incimədi.
İllər sürətlə keçdi,
Deyərsən zaman heçdi!
Sadıx şair də oldu,
Ürəyi yenə doldu!
Yenə yazdı anadan,
Xəbər tutdum mən ondan.
Tapıb şeyri oxudum,
Mən var ikən yox oldum!
Gücnən özüm saxladım;
Düzün deyim – ağladım!
Anam yadıma düşdü,
Ruhlarımız görüşdü!
Bağrım başı qan oldu,
Gözlərim yaşla doldu.
Mənim vəfalı anam!
Başı bəlalı anam!
Necə də məsum idin,
Mənə hər vaxt “can”dedin!
Kaş, ey əziz oxucum,
Qəlbi təmiz oxucum!
Sən bu hissi biləydin...
Ay Sadıx,sən neylədin?
Hislərimi oyatdın,
Bir az günaha batdın!
Tərpətdin kədərimi,
Anasızlıq dərdimi!
Bəxtiyar RUŞİN
facebook.com
